Bu ışıltılı hayatı biz seçmedik(!)
1. Aslında olağan devirde çok daha toplumsal ve girişken olabilirdik…
Pandemi yüzünden uzunca bir müddet karantinada kaldık. Aralıklı toplumsal hayatın da bizleri birçok aktiflikten yoksun bıraktığı ortada. Pandemiyle birlikte farkındalık yaşadığımız birinci bahis, boşa geçirilmiş vakitler oldu.
2. ‘İşi olmasa yazardı, kesin işi vardır.’ cümlesi yüzde doksana (!) varan oranda kendimize söylediğimiz pembe bir palavra.
İnsanın kimi gerçekleri fark etmesi için inanılmaz durumlara maruz kalmak durumunda kalması çok acı. Geç olsun güç olmasın. Artık eskisinden daha bilinçliyiz en azından.
3. Sosyal medya gereğince ‘sosyal’ değil.
İnsan fizikî manada nitekim yalnız kalınca sanal dünyanın gereğince gerçek olmadığını daha yeterli kavrıyor.
4. Önceliklerini kendi isteklerine nazaran belirlemek epey keyifli bir durum.
Sağlıklı bir ilgide elbette kendi isteklerinize nazaran davranacak alan bulmanız mümkün lakin her bağlantıda bu istikrarın sağlandığını söylemek pek kolay değil. Pandemi ve karantina devrini bekar geçirenlerin bu kişiselliğin tadına vardığını söylemek şaşırtan olmaz.
5. Kötü bir bağ asla yalnızlıktan daha yeterli olamaz.
Özellikle karantina sürecinde yalnızlığın tabanına vurunca aslında yalnızlığın berbat bir ilgiden çok daha yeterli olduğunun farkına vardık.
6. Enerjimizi öbürleri yerine kendimiz için harcamak bize çok şey katabiliyor.
İlişkinin iniş çıkışları, fedakarlıklar, iki kişilik düşünmek… Pandemi ile birlikte kendi kabuğumuza kapanınca, kendimiz için çabalamanın bize neler katabileceğini görmüş olduk. Siz pandemi sürecinde hangi yeteneklerinizi geliştirdiniz?
7. Bekarlığın sebebi olarak pandemiden daha geçerli bir mazeret olamaz.
Sosyal aktifliklerin birçoğu iptal edildi ya da kısıtlandı. Toplumsal uzaklıktan ötürü eskisi kadar yakın olamıyoruz. Halkın ortasına karışıp yeni beşerlerle tanışma talihimiz hayli azaldı. Evlilik planlarını birkaç yıl daha ertelemek için bundan daha güzel bir mazeret olabilir mi?
8. Bekarlık utanılacak bir şey değil, insan yalnızken de pek memnun ve huzurlu olabiliyor.
Akrabaların ve eşin dostun ‘Ne vakit evleniyorsun?’ soruları, üzerimizde anlamsız bir baskı ve suçluluk duygusu oluşturabiliyor. Pandemi ile birlikte kendi başımıza vakit geçirince, aslında insanın keyifli olmak için öteki birine gereksinim duymadığını da öğrendik.
9. Beğenilme hissine sandığımız kadar muhtaçlığımız yokmuş.
Beğenilmek ve arzulanmak insanın her daim güzeline giden bir durum. Son devirde maske, toplumsal izolasyon vs. derken bu durumdan yeterlice uzaklaştık. Üzücü da olmadı aslında…
10. Bu süreçte âlâ bir gözlemci olmayı öğrendik ve insanları daha güzel tanıma fırsatı bulduk.
Flört dünyasının içindeyken dikkatimiz kolay kolay dağılabiliyor. Yan yana olduğumuzda kendi beklentilerimizi ve kıstaslarımızı unutup karşımızdakinin cazibesine kapılabiliyoruz. Bu süreçte flört etmeye yeni bir boyut kazandırdık dersek yanlış olmaz.
11. İnsanın kendisini gerçek manada tanıması için nitekim yalnız kalmaya gereksinimi varmış.
Hayatın koşuşturmacası içerisindeyken insan kendini tanımayı es geçebiliyor. Hepimizin meskenlere kapanmasına sebep olan bu acı deneyim, kendimizi ve sevdiğimiz şeyleri fark etmemizi de sağladı.
12. Bu yalnızlık, hayattan ne istediğimizi sorgulamamıza ve daha net yanıtlara ulaşmamıza imkan tanıdı.
Hayatın akışına bir dur demek ve bu süreci yalnız geçirmek, isteklerimizi sakin bir başla belirlememize sebep oldu. İş mülakatlarında karşılaşılan ‘5 yıl sonra kendini nerede görüyorsun?’ sorusunu kendimize sorma fırsatı bulduk.
13. Ve elbette; yalnız kalınca ailenin ehemmiyetini bir kere daha fark ettiğimizi belirtmemek olmaz.
Hayattan ne beklediğimizi, bağlarda ne arzuladığımızı öğrenmemizi sağlayan bu süreç, içten içe ailenin değerini fark etmemizi de sağladı. En azından bu mevzuda eskisinden çok daha net fikirlere sahip olduğumuz kesin.
Bu içerikler de ilginizi çekebilir;
